Işık

Ne kadar saf olduğum, o kadar çok yüzüme vuruldu ki bu akşam dost meclislerinde.. İnandığım şeylerin yalan olduğunu, yalanlara inandığımı gördüm yine. Ağır geldi. Gerçekler döküldü masaya; ama uymadı gerçeklerimiz bi türlü. Sarsıldım...
Hani sen bana her kızdığında, ben de inadına inanmaya devam ediyorum ya; canım yansa da vazgeçemiyorum ya bu inattan, inadım gözyaşıma dönüştü bi an. Tutamadım kendimi. Bi yorgunluktur çöktü kalbime. Kandırılmanın, göz göre göre salak yerine konmanın ve bunu bi anda farketmenin, öfkeyle karışık şaşkınlığı.. Daha önce de olmuştu böyle. Bir dalga gelip, kumdan kalemi yıkıp geçmişti hiç acımadan..
Uzun uzun yazmak istiyorum; parmaklarım acıyana dek.. Ama içim, parmaklarımdan evvel acıdı bu kez. Daha fazla devam edemeyeceğim sanırım. Ben az derim, sen çok anlarsın nasılsa.. 


Bana biraz ışık gerek..

p.s.: Şarkının alakasız gibi durduğunun fakındayım ama, sen yine de dinle. Anlayacaksın.. Sahiden iyiniyetli olanı özlediğimi anlayacaksın..


Missthesunshine.